…tkwią w moim sercu, jak pierzaste strzały, ale milczą, nie mówią do mnie. Noszę ich w sobie i wiem, że tam pozostaną na zawsze. Strzępki myśli wirują wokół mnie, jak porwane na małe kawałeczki kartki papieru. Idę przed siebie. Nie mogę się zatrzymać, nie mogę zwątpić. Muszę wierzyć, że to, co robię, ma sens.
Wszystko, co robię, czego dotykam, jest tymczasowe. Ludzie, rzeczy, zdarzenia przelewają się przez palce, mijają mnie i znikają w ciemności. Ja brnę przed siebie. Niewidzialna siła pcha mnie do przodu i każda myśl, by się zatrzymać, pęka, jak bańka mydlana. Gdzie jest kres tej wędrówki? Kłaniam się każdemu, kto uczestniczył choć przez chwilę w moim marszu. Kilka osób zostanie we mnie na zawsze. W ilu…
Czasami, kiedy nie mogę zasnąć i popijam bursztynowy płyn, który mnie rozluźnia, dostrzegam bardzo wyraźnie kontury wszystkich cieni, rozumiem na ułamek sekundy zależności pomiędzy ludźmi, rzeczami, wyborami. Po magicznej sekundzie wszystko rozpada się, jak zamek z piasku uderzony falą. Pozostaje tylko mgliste wrażenie, że wiedziałem i jednak jest jakiś sens, który skoro był, to istnieje.
Dzień jest wtedy, gdy wszyscy śpią, a w mojej głowie wstaje słońce. Jego promienie rozświetlają klatkę piersiową, prześwietlają każdą komórkę, aż stają się zupełnie przeźroczyste i wszystko we mnie drży. Tulę do siebie wszechświat i delikatnie gładzę jego nastroszone pióra. Pomiędzy nimi twoje słowa i gesty turlają się, jak małe, kolorowe kuleczki, przenikają moje palce i w krwioobiegu świecą wszystkimi barwami. Mam siłę, która mnie…
Popatrz w moje oczy. Nie dojrzysz w nich lęku, nie ma już na niego miejsca. Tam są już tylko galaktyki, kolejne światy, które trzeba odkryć. I zawrę odbicie twe, szczegóły profilu, ust linię, piersi delikatność, zapach, każdą twoja cząstkę w kwiatach, drzewach, górach. Tak, by wrosły w ten świat na zawsze i bym mógł codziennie odnaleźć cię w kropli deszczu, liściu na wietrze, w oczach sarny. W tym akcie nie ma przeszłości…